Poesía en Esperanto de Charles Baudelaire

Memoru, animo mia, pri l’ aĵ’, kiun ni vidis
En dolĉo de l’ maten’ somera:
Kie la voj’ sin turnas, fia putraĵ’ rigidis
Sur lito sabla kaj ŝtonera.

Gambo-disstreĉe, kiel virino erotika,
Brulvarme ŝvitis ĝi venenon,
Malfermis en sinteno neglekta kaj cinika
Sian haladzan abdomenon.

La sun’ radiojn fetis al ĉi amas’ putranta,
Kaj kvazaü tiun ĝi kuiris,
Redoni en mil partoj al la Naturo granda,
Kion ĝi en kunec’ akiris.

Kaj la ĉiel’ rigardis, ke la skeleto vanta
Kiel la floro sin malfermas,
Pro la fetoro forta vi kredis, ke svenanta
Vi sur la herbo vin tuj sternas.

La muŝoj svarme zumis sur ventro putro-blua,
De kie nigraj batalionoj
De larvoj glitis, kiel likvaĵo dense-flua,
Laŭ ĉi vivantaj fi-ĉifonoj.

Kaj ĉio ĉi moviĝis en salto kaj descendo,
Kiel se ond’ sin ŝaŭme levas;
Ŝajnis, ke l’ korpo, kiun pufigas ia vento,
Miloblan vivon nun ricevas.

Kaj tiu mond’ muzikis per stranga son-modulo,
Kiel flu-akvo aŭ ventblovo,
Aŭ greno, kiun skuas kaj turnas la kampulo
En la kribril’ per ritma movo.

La formoj dissolviĝis, ŝajnis nur rev’ de ekzisto,
Skiz’ ne cedinta al laboro,
Surtole forgesita, kaj kiun la artisto
Plenigas sole el memoro.

Post rokoj nin rigardis hundin’ en malkvieto,
Kolér-okule, kaj ŝi ĉasis
Momenton oportunan, repreni de l’ skeleto
La pecon, kiun ŝi delasis.

— Kaj tamen, vi similos al tiu ĉi malpura,
Al ĉi infekto abomena,
Stel’ de okuloj miaj, sun’ de mia naturo,
Pasio mia, anĝel’ serena!

Jes, tia vi fariĝos, reĝino de gracioj,
Post ŝmir’ de l’ lasta sakramento,
Kiam sub herb’ kaj grasaj florar-dekoracioj
La ostoj ŝimos en silento.

Tiam, ho bela mia, vi diru al la vermo
Kisanta manĝe korpon vian,
Ke de l’ putrantaj amoj mi gardis por l’ eterno
La formon kaj esencon dian!

Recuerda lo que vimos, alma mía,
esa mañana de verano tan dulce:
a la vuelta de un sendero una carroña infame
en un lecho sembrado de guijarros,

con las piernas al aire, como una mujer lúbrica,
ardiente y sudando los venenos
abría de un modo negligente y cínico
su vientre lleno de exhalaciones.

El sol brillaba sobre esta podredumbre,
como para cocerla en su punto,
y devolver ciento por uno a la gran Naturaleza
todo lo que en su momento había unido;

y el cielo miraba el espléndido esqueleto
como flor que se abre.
Tan fuerte era el hedor que tú, en la hierba
creíste desmayarte.

Zumbaban las moscas sobre este vientre pútrido
del cual salían negros batallones
de larvas que manaban como un líquido espeso
por aquellos vivientes andrajos.

Todo aquello descendía y subía como una ola,
o se lanzaba chispeante
se hubiera dicho que el cuerpo, hinchado por un aliento vago, vivía y se multiplicaba.

Y este mundo producía una música extraña
como el agua que corre y el viento
o el grano que un ahechador con movimiento rítmico agita y voltea con su criba.

Las formas se borraban y no eran más que un sueño,un esbozo tardo en aparecer
en la tela olvidada, y que el artista acaba
sólo de memoria.

Detrás de las rocas una perra inquieta
nos miraba con ojos enfadados,
espiando el momento de recuperar en el esqueleto
el trozo que había soltado.

—Y, sin embargo, tú serás igual que esta basura,
que esta horrible infección,
¡estrella de mis ojos, sol de mi naturaleza,
tú, mi ángel y mi pasión!

¡Sí! tal tú serás, oh reina de las gracias,
después de los últimos sacramentos,
cuando vayas, bajo la hierba y las fértiles florescencias,
a enmohecer entre las osamentas.

Entonces, oh belleza mía, di a los gusanos
que te comerán a besos,
¡que he guardado la forma y la esencia divina
De mis amores descompuestos!

Tomado de: La floroj de l’malbono / El la franca esperantigis pluraj tradukintoj
sub la redakto de KÁLMAN KALOCSAY kaj GASTON WARINGHIEN